Unseen [@ บทที่ 28]
-ตีห้า-
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“พี่ทราย ๆ ตื่นพี่ สายแล้วนะ
เดี๋ยวต้องไปตลาดอีก”
เสียงเคาะเรียกดังขึ้นจากหน้าประตู
วารินสะดุ้งโหยงรีบลุกทันทีแต่โดนท่อนแขนหนักๆของใครบางคนทาบทับเขาไว้
เขาจึงยังลุกไปไหนไม่ได้
“พี่ทราย เป็นอะไรรึเปล่า
สายแล้วนะลุกเร็วพี่ ตีห้าแล้ว” เสียงนับดาวยังตะโกนเรียกอยู่ไม่หยุด
“ตื่นแล้วครับ เดี๋ยวออกไปแป๊บเดียวนะดาว”
วารินตะโกนบอกไป เสียงที่ดังขึ้นข้าง ๆ จึงทำให้อีกคนพยายามขยับเปลือกตาเพื่อที่จะตื่น
ท่อนแขนหนักๆแทนที่จะปล่อยออกกลับยิ่งโอบรัดกายเล็กให้แน่นเข้าชิดหน้าอกเขาเข้าไปอีก
“ธาร ตื่นได้แล้ว
ขึ้นไปนอนต่อข้างบนพี่จะต้องไปตลาด” วารินจับท่อนแขนที่พาดเอวเขาไว้ยกออกไปอย่างยากลำบาก
ธาราธารขยับตัวพลิกไปกอดหมอนข้างอีกทางหนึ่งทันที
“ธาร ตื่น”
“สิบนาที”
“เดี๋ยวพี่กลับมาจากอาบน้ำธารต้องลุกนะ”
เสียงเขาตอบรับงึมงำๆในลำคอ
วารินลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินออกจากห้องไป สิบนาทีหลังจากนั้นธาราธารก็ยังนอนหลับปุ๋ยอยู่ที่เดิมไม่ยอมขยับไปไหน
“ธาร พี่ต้องไปตลาดแล้วนะ” วารินที่แต่งตัวจนเสร็จจึงเดินไปหยิบหมวกแก็ปสีดำขึ้นมาสวมพลางเขย่าเรียกเขาอีกหน
“ครับ ๆ ตื่นแล้วตื่นแล้ว”
เขาลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วพูดงัวเงีย
สองมือเสย ๆ ผมยุ่ง ๆ ให้เข้าที่ วารินส่งเสื้อผ้าที่เขาถอดทิ้งไว้เรี่ยราดตั้งแต่เมื่อคืนส่งให้
เขาสวมใส่มันอย่างลวก ๆ แล้วดึงแขนวารินให้เขามาใกล้ รวบเอาเอวบางให้นั่งลงบนตัก
สูดดมกลิ่นแป้งเด็กอ่อน ๆ ที่วารินชอบใช้
มือร้ายปัดป่ายพยายามจะสอดเข้าที่ด้านหน้า
“ธาร! ไม่เอานะสายแล้วดาวรออยู่ ธารขึ้นไปนอนข้างบนได้แล้ว” วารินร้องปรามเมื่อเห็นมือร้ายของเขาเริ่มลามปามไปทั่ว
“ตัวพี่เย็นจัง” เขาว่าเสียงอู้อี้อย่างคนไม่ตื่นดี
แล้วจูบเบา ๆ ไล่ไปตามต้นคอด้านหลัง วารินเอียงหลบแต่ก็หนีไม่พ้นเขาอยู่ดี คอเล็กจึงย่นไว้ไม่ให้เขากลั่นแกล้งได้ถนัด
“มัดผมทำไม ใส่หมวกด้วยเหรอเนี่ย”
“ลุกสิ เร็ว!”
“ไม่ชอบให้มัดผมเลย
โชว์ทำไมต้นคอหรืออยากให้คนมอง”
คนบนตักส่ายหน้าถอนหายใจเฮือกใหญ่นึกหน่ายกับคำพูดของเขาจริง
ๆ ธาราธารยังกดปลายจมูกซอกซอนเล่นอยู่แถว ๆ ไรผมที่ต้นคอด้านหลัง
“พอแล้ว! พี่จะไปตลาด มันสายแล้ว ธารลุก ไม่เล่นนะ” วารินพยายามจะลุกจากตักเขาให้ได้
“นิดเดียวนะ ครั้งเดียวก็ได้
ดูดิมันโด่อยู่งี้อ่ะ” เขาว่าแล้วมองลงไปที่ลูกชายคนเก่งของเขา วารินหันมามองตามลงไปอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่เอานะธาร
ถ้าพูดไม่รู้เรื่องวันนี้พี่ไม่เข้าไปที่โรงแรมด้วยจริงนะ”
“อาๆ ก็ได้ๆ ”
ครั้งนี้เขายอมลุกแต่โดยดีก็เพราะวารินขู่เขานั่นแหละ
ร่างสูงใหญ่เดินโซซัดโซเซจะเปิดประตูออกไปวารินจึงรีบถลาเข้าดึงแขนเขาไว้เกือบไม่ทัน
“เดี๋ยวก่อนๆ” เขายิ้มทันที
“ไหนเมื่อกี้ไล่
ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วดิ” เขาว่าแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์วารินเลยศอกใส่ไปหนึ่งทีแล้วจึงเปิดประตูออกไปดูต้นทางก่อนเพราะกลัวจะมีใครมาเห็นเข้า
คงจะอายกันสามวันแปดวันแน่
“ไปได้แล้ว ทางสะดวก”
วารินว่าแล้วเปิดประตูอ้าไว้เชิญเขาให้ออกไป
ธาราธารหมั่นไส้จึงแกล้งโอบเอาเอวเล็กเข้ามาแนบชิดแล้วกดปลายจมูกหอมลงที่แก้มเนียนฟอดใหญ่
เป็นนับดาวที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เดินมาจากไหน โผล่มาเรียก
“พี่ซ...........”
คำว่า ‘ทราย’ ยังไม่ทันหลุดออกจากปากเธอก็ต้องตาโตเพราะธาราธารที่กำลังจูบซ้ำๆลงที่แก้มเนียนนั้นตวัดสายตาขึ้นมองเธออย่างน่ากลัว
นับดาวรีบถอยกรูทันทียกมือไว้ปรกๆท่วมหัวขอโทษขอโพย
พอวารินหันมาเห็นจึงรีบผลักเขาออกไปแล้วเดินไปอยู่ข้าง ๆ นับดาวแทน ธาราธารยักไหล่อย่างไม่แคร์
ยกมือเสยผมสองสามทีแก้เซ็งแล้วเดินเลี้ยวหายเข้าตึกไป
นับดาวเผลอมองเข้าไปในห้อง ที่นอนสีขาวยับยู่ยี่
ผ้าห่มกองตกลงมาอยู่ที่พื้น เธอมองหน้าวารินแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่
เจ้าของห้องถึงกับทำหน้าไม่ถูกได้ส่งแต่ยิ้มแห้งๆให้
“เมื่อคืน...ดาวก็นึกว่าดาวฝัน เสียงคนร้องครางลั่นเลย ที่แท้....”
“ดาว!”
“แฮ่ะ แฮ่ะ ดาวแซวเล่นนน
ไม่ได้ยินหรอกน่าพี่ทรายก็! ฝนก็ตกห้องก็มิดชิดขนาดนี้ โอ๋ ๆๆ ดาวพูดเล่นๆอย่าโกรธน้า
คุณธารนี่ก็เหลือเกิ๊นทำไม๊ทำไมไม่ให้พี่ทรายขึ้นไปนอนข้างบนก็ไม่รู้เนาะ
ลำบากลำบนลงมาหาถึงห้องหลังบ้าน
พอเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นทำเป็นเหมือนคนไม่สนิทสนมกันงั้นแหละ”
พอเดินออกมาถึงหน้าบ้าน วารินจึงถอดหมวกแก็ปสีดำที่สวมอยู่ออกแล้วใส่ลงให้กับนับดาวแทน
เธอถึงกับหันมามองหน้าเขาแบบงง ๆ
“ช่วงเช้าน้ำค้างแรง ดาวใส่ไว้เถอะ” นับดาวยิ้มแป้นทันทีที่วารินพูดจบ จับลงที่หมวกอย่างดีใจ หมวกวารินสวยมากทุกครั้งที่ไปตลาดเธอจะเห็นเขาสวมมันไว้เสมอ
หมวกแค็ปสีดำลายหัวกะโหลกไขว้ ใจจริงก็อยากได้แต่ก็ไม่กล้าขอมาเป็นของตัวเอง
“วันนี้พี่ทรายอยากกินอะไรดาวทำให้ทุกอย่างเลย”
“จริงอ่ะ”
วารินที่กำลังขับรถอยู่หันมอง
“จริงแท้และแน่นอน แต่ขออย่างเดียว
หมวกพี่ใบนี้ดาวขอเถอะนะ มันสวยมากๆเลยพี่ ดาวชอบ”
“เอาไปดิ” วารินยกให้อย่างง่าย
ๆ
นับดาวดีใจยิ้มกว้างจนปากจะปลิ้นออกมาอยู่รอมร่อ เขย่าแขนเขาจนจะขับรถต่อไปไม่ได้
“โอ่ย ๆ ดาว พี่ขับรถอยู่ใจเย็น ๆ ครับใจเย็น ๆ”
“ก็ดาวดีใจนี่ พี่ทรายใจดี”
“ครับ ๆ ดาวอยากได้ก็เอาไปเถอะ”
วารินมองหน้าคนข้างๆที่นั่งยิ้มอยู่คนเดียวพลางคิด
‘เอาไปเถอะครับน้องดาวหมวกแบบนั้นพี่มีอีกตั้งหลายใบ คอลเล็กชั่นหัวกะโหลก
ของสะสมตั้งแต่สมัยเรียนโน่นแล้ว’
*****************************************************
Unseen
>>> Tbc.
