Unseen 8 (ธาร-ทราย)
ตอน คุมะเจ้าปัญหา
-ที่ร้านหนังสือ-
“ธาร เดี๋ยวพี่ไปดูตรงโน้นหน่อยนะ”
“ตรงไหน” เขาละสายตาจากหนังสือในมือ
“มุมนั้นน่ะ” วารินชี้ๆไปที่มุมหนังสือเกี่ยวกับอาหาร
แล้วก็เดินตรงรี่ไปทันที
“อยากทำขนม?” คนตัวเล็กสะดุ้ง ไม่คิดว่าเขาจะเดินตามมาด้วย
เห็นกำลังสนใจนิตยสารเกี่ยวกับรถอยู่
“อือ ว่าจะลองทำเค้กธัญพืชไว้ให้คุณภัครน่ะ
ถ้ามีเทคนิคดีๆมันจะนุ่มเคี้ยวง่ายที่สำคัญมีประโยชน์ ธารล่ะชอบรึเปล่า”
“ไม่ชอบ กินครีมไม่เป็น” เขาว่าแล้วหยิบตำราอาหารเล่มหนึ่งขึ้นมาเปิดๆดู
“เค้กธัญพืชที่ไหนมีครีม เอาไว้กินกับกาแฟไง แช่เย็นๆ อร่อยนะ”
“เหมือนขนมปังนะเหรอ”
“อืมม ก็ไม่ใช่ขนมปังนะ อ้อ นี่ไงๆ”
วารินไม่รู้จะอธิบายเขาแบบไหน จึงชี้รูปในหนังสือให้ดู
“อ๋อ อันนี้กินเป็น
ทำสิเดี๋ยวผมกินด้วยใส่ลูกเกดเยอะๆ คุณแม่ก็ชอบนะ กินกับกาแฟอร่อยเลย”
“งั้นพี่เอาเล่มนี้ละกัน
ธารล่ะได้หนังสือไหม” เขายกโชว์ให้ดูแทนคำตอบแล้วรับหนังสือในมือวารินไปถือไว้แล้วนำไปจ่ายตังค์
“ไปไหน รถจอดอยู่ชั้นล่าง” วารินถามขึ้นธาราธารโอบเอวเขาให้เดินขึ้นบันไดเลื่อนพร้อมกัน
“ไหนว่าอยากทำขนม
ไม่ไปซื้อพวกอุปกรณ์รึไง” เขาว่าพร้อมหยิบหนังสือในถุงขึ้นมาเปิดให้วารินดู
หน้าวิธีทำเค้กธัญพืช มีเครื่องผสมแป้งโชว์อยู่
“บ้านเราไม่น่าจะมีนะ เครื่องแบบนี้”
“ซื้อแล้ว
พี่สั่งซื้อทางเน็ตกับดาวเมื่อวันก่อน ให้ดาวเค้าเลือก รายนั่นตื่นเต้นใหญ่เลยล่ะ”
พอดีกับเขาสองคนเดินขึ้นมาถึงชั้นที่ต้องการ
“ถ้างั้นไปดูมุมโน้นกัน” เขาเดินนำไปฝั่งที่เต็มไปด้วยชุดเครื่องนอนมากมาย
แล้วไปหยุดลงที่ชุดผ้าปูโทนสีน้ำตาลล้วนทั้งชั้น
“ธ...ธารจะเอานี่เหรอ” วารินเห็นเขาหยุดยืนจ้องผ้าปูเตียงอยู่นานแล้ว
แต่ไม่ยอมพูดจาอะไร จนกระทั่งพนักงานขายสาวสวยเข้ามาแนะนำ
“พี่ชอบไม่ใช่เหรอสีนี้
เห็นเปลี่ยนทีไรหยิบสีน้ำตาลทุกที”
“ธาร!” วารินรีบกระตุกแขนเสื้อเขา หันมองพนักงานขายทันที
ไม่รู้ได้ยินคำพูดของเขารึเปล่า
“เอาสีนี้แหละครับ 3 ชุดเลย” เขาบอกพนักงาน
“ทำไมซื้อเยอะนักล่ะ”
“เยอะเหรอ? แค่นี้ผมว่าอาจจะไม่พอด้วยซ้ำนะ เลอะจะตายสีน้ำตาลเห็นคราบง่ายเลย”
“ธาร!”
วารินตีแขนเขาเบา ๆ รีบมองไปที่พนักงานขายที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำด้วยความเขิน
ธาราธารเล่นพูดอะไรไม่รู้จักอายบ้างเลยจริง ๆ
“ดูเป็นสีนี้เพิ่มด้วยไหมคะผ้าพื้นเนื้อดีเกรดพิเศษนิ่มมากเลยนะคะ
” พนักงานขายเสนอสีขาวล้วนเพิ่ม รู้ได้ไง? ว่าพวกเขาใช้ผ้าปูอยู่สองสี แค่น้ำตาลกับขาว
“เอาไหม สีขาว” ยังมีหน้ามาถามกันต่อ
วารินพยักหน้าส่ง ๆ รีบเดินเลี่ยงไปดูอย่างอื่น เห็นเขาส่งบัตรให้พนักงาน สักพักก็รับถุงกระดาษใบใหญ่สามถุงมาถือไว้
“กลับเลยไหม ธารจะไปไหนอีกรึเปล่า”
“ครับ กลับเลยก็ได้ ”
เขาสองคนเลือกที่จะค่อยลงบันไดเลื่อนแทนการใช้ลิฟต์
พอผ่านซุ้มที่มีโปรโมชั่นจัดโชว์ตุ๊กตาหมีน่ารัก ธาราธารแวะเข้าทันทีไม่รอช้า วารินยืนรออยู่ด้านนอกอย่างอึ้ง ๆ
จะให้เดินเข้าไปในที่แบบนี้ มันก็ นะ....
“พี่ทราย”
เขายกมือขึ้นเรียก วารินจำต้องเดินตามเข้าไป
รอบกายมีแต่หมีสีขาวชมพูน้ำตาลเต็มไปหมด ลูกค้ามีแต่พวกเด็กผู้หญิงทั้งนั้น
“น่ารักไหม”
เขาหยิบคุมะสีชมพูขาว
สูงประมาณฟุตกว่า ๆ ขึ้นมาให้วารินดู
“ก...ก็ น่ารักดี”
เด็กผู้หญิงหลายคนเริ่มเดินมาหยิบ ๆ แถวที่พวกเขายืนคุยกันอยู่
“ชอบน้องไหม”
“หืม?”
“ชอบไหม พี่ชอบน้องรึเปล่า”
“ช...ชอบสิ มันก็น่ารักดี”
แค่วารินพูดจบเท่านั้น
เขายื่นคุมะชมพูตัวนั้นส่งให้กับพนักงานขายทันที
“ไม่เอาอีกตัวเหรอคะ
ไว้เลี้ยงเป็นเพื่อนกันให้น้องอยู่ตัวเดียวเหงานะ” พนักงานขายทำงานของเธอได้ดีมากจริง
ๆ
“เอาอีกไหม” เขาโน้มตัวเข้ามากระซิบถาม
วารินหันขวับทันที
“เอาลูกเพิ่มอีกตัวไหม
หรืออยากมีแค่ตัวเดียวไปก่อน”
“เฮ้ย!” เสียงเล็กอุทานขึ้นอย่างลืมตัว จนเด็กที่ยืนอยู่แถวนั้นหันมามอง “เอานะ”
“ไม่เอาธาร พี่ไม่ชอบเล่นตุ๊กตา” วารินเขย่งเท้าขึ้นกระซิบเสียงเบา
“ตุ๊กตาที่ไหน นี่มันคุมะ
ลูกสาวเราไง สีชมพูวว”
แต่เสียงเขาใช่ว่าจะเบาตามไปด้วย ทั้งเด็กนักเรียน ทั้งพนักงานขายหันมามองเป็นตาเดียว วารินอายแก้มแดงแป๊ด
รีบหลบอยู่ด้านหลังเขาอย่างเร็ว เห็นแต่ลูกกะตาโผล่พ้นมาจากไหล่ของเขา น้องนักเรียนมอปลายกลุ่มหนึ่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองมาทางเขาแล้วซุบซิบกันเสียงดัง
ธาราธารยังหน้าด้านไม่สนใจใครทั้งนั้นเดินไปจ่ายเป็นเงินสด
เขาบอกไม่เอาถุงจะอุ้มน้องกลับเอง
ตอนนี้วารินเลยต้องจำใจเดินข้าง ๆ
ผู้ชายตัวโตมือข้างหนึ่งหิ้วถุงกระดาษช็อปปิ้งสามสี่ถุง
ส่วนมืออีกข้างอุ้มหมีคุมะสีชมพูหน้าตาน่ารักหนีบไว้ข้างตัว
กว่าจะเดินถึงรถ....รู้สึกว่าระยะทางช่างไกลเสียเหลือเกิน
“พี่ไปนั่งข้างหลังสิ”
“ห๊ะ!”
วารินขมวดคิ้วทันที
นึกสงสัยบางอย่างอยู่แล้ว เพราะพอมาถึงรถเขารีบโยนของไว้ด้านหลังเสร็จแล้วเปิดรถฝั่งคนนั่งแล้วเอาเจ้าคุมะที่เขาเรียกว่าลูกสาวนั่งลงที่เบาะแล้วรัดเข็มขัดนิรภัยให้มัน
สุดท้ายก็บอกให้วารินไปนั่งเบาะหลังแทน
วารินยืนนิ่งไม่ขยับ ดูเขาทำโน่นนี่ สุดท้ายเขาปิดประตูแล้วเดินอ้อมมาที่ฝั่งคนขับ เมื่อเห็นวารินยังไม่ขยับจึงกดกระจกเรียก
“พี่ทราย? ขึ้นรถเถอะ” เขายกมือขึ้นลูบหัวไอ้เจ้าคุมะที่นั่งแจ๋อยู่หน้ารถอีกต่างหาก
วารินเม้มปาก หรี่ตา
ถอนหายใจเฮือกใหญ่เปิดประตูรถผั๊วะออกอย่างแรง จับไอ้เจ้าคุมะตัวนิ่มสีชมพูเหวี่ยงไปนอนแอ้งแม้งอยู่หลังเบาะอย่างไม่ใยดีแม้แต่น้อย
แล้วตัวเองก็ขึ้นไปนั่งแทนที่หน้าตาเฉย
“พี่! ทำไมทำกับน้องแบบนั้น น้องน่าสงสารออก
ดูซิ พี่ทรายเหวี่ยงลูกเราทำไมเนี่ย”
วารินกอดอกอย่างอารมณ์เสีย ปรายสายตามองคนที่รีบเอื้อมมือไปหยิบเจ้าคุมะแสนสวยนั่นขึ้นมาจากด้านหลัง
ไม่พอยังหันมาทำหน้างอใส่เขาเสียอีก
ความจริงวารินก็รู้สึกผิดอยู่หน่อย ๆ
เหมือนกัน ช่วยไม่ได้อยากเอามันมานั่งแทนที่เขาทำไม
แล้วยังจะมาไล่ให้เขาไปนั่งข้างหลังอีก ไอ้ตุ๊กตาบ้านั่น
มันก็แค่ตุ๊กตาไม่ใช่รึไง เขาจัดการแบบนี้เหมาะสมแล้ว
“โอ๋ๆๆ เบบี๋มาหาป่ะป๊านะ
แม่เขาอารมณ์ไม่ดี เดี๋ยวหนูนั่งตักป๊าก็แล้วกัน ป๊าจะสอนหนูขับรถนะครับ”
วารินแอบเหล่ตามองสองพ่อลูก(?) หลังพวงมาลัยด้วยความหมั่นไส้(ปนอิจฉา?)
ยังไงๆ เขาก็แพ้เจ้าคุมะอยู่ดีนั่นแหละ จิ๊!
ปล. ธารเป็นคนเบื่อง่าย
วารินกำลังคิดว่าเขาจะเล่นไอ้เจ้าหมีตัวนี้ได้นานกี่วันเชียว
*************************************************
Unseen
>>> Tbc.
