Unseen-12(ธารทราย)
-ในวันที่เขาเมากลับมา-
ก่อนหน้านั้นเมื่อตอนเย็น
“คุณทราย โทรศัพท์ค่ะ”
นับดาวหยิบโทรศัพท์มือถือที่วารินวางทิ้งไว้ที่ห้องรับแขกเข้ามาให้ เขากำลังนั่งหวีผมให้เจ้าขิงอยู่ที่ห้องทีวี
เด็กน้อยจดจ้องบาร์นนี่ตัวสีม่วงในหน้าจอจนตาจะหลุดออกมาอยู่แล้ว
“ว่าไงธาร”
วารินกดรับสายเป็นธาราธารที่โทรเข้ามาบอกไว้ว่าวันนี้จะไปดื่มกับเพื่อนต่อ
คงกลับมาถึงบ้านดึกหน่อย
“อย่าเมามากแล้วกัน ถ้าขับกลับไม่ไหวก็โทรมานะ”
“พี่ออกมากินด้วยกันไหม เดี๋ยวผมเข้าไปรับ”
“ไม่เป็นไร ธารอยู่กับเพื่อนเถอะ”
“เจ้าขิงนอนหรือยังครับ”
“ยังเลย ดูบาร์นนี่อยู่
ขิงครับอาป๊าโทรมา คุยไหม” วารินตอบคำถามเขาแล้วก้มลงถามเจ้าตัวเล็ก
น้องขิงส่ายหัวแล้วชี้ ๆ ที่ทีวี เด็กซนถ้าได้ดูพี่บาร์นนี่ล่ะก็ไม่สนใด ๆ
ทั้งสิ้น
ค่ำๆของวันนั้นวารินจึงรับหน้าที่พาเจ้าจินเจอร์จอมกวนวาดรูประบายสี
เล่นผาดโผนนิดหน่อย จากนั้นจึงพาเข้านอน เจ้าตัวดีถามหาอาป๊าเขาตลอด วารินจึงบอกไปว่าอาป๊าเข้าเวรดูคุณคนไข้
เจ้าขิงพยักหน้าหงึก ๆ บอกเข้าใจๆ
ถ้าบอกว่าอาป๊าต้องดูคุณคนไข้ล่ะก็ หายงอแงเป็นปลิดทิ้ง
เอ๊ะ!
วารินสะดุ้งพรวดจากที่นอน “ธาร! มาเมื่อไหร่น่ะ”
กลิ่นเหล้าหึ่งออกมาจากร่างกายคนตัวใหญ่ที่บัดนี้ทิ้งตัวนอนคว่ำหน้าไม่รู้เรื่องอยู่ข้าง
ๆ มือไม้ซุกซนเอื้อมมากอดเขาไว้ไม่ให้ห่างตัว
“กอดหน่อยยยยยยยย”
“เหม็นเหล้า”
มือเล็กพยายามจะยกท่อนแขนใหญ่ออกจากอก
แต่คนเมายังไม่ยอมปล่อย วารินมองดูนาฬิกาที่หัวเตียงตีสองกว่าแล้ว จริง ๆ
เมื่อคืนเขารอธาราธารจนหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน
“นอนดี ๆ ธาร เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนสิ”
ยังอยู่ในชุดทำงานแท้ ๆ
เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนถูกปลดกระดุมลงจนเผยให้เห็นแผงอกฟิตๆของเขา วารินนึกไปถึงเรื่องเมื่อก่อนนี้ทันที
ช่วงที่ธาราธารกำลังโตเวลาไปเที่ยวจะเห็นเขาใส่เสื้อโชวกล้ามเนื้อสวยงามแบบนี้เสมอ
พักหลังตั้งแต่ทำงาน ก็ไม่ค่อยได้เห็นลุคแบบนั้นของเขาอีก
เสื้อที่ใส่ก็จะถูกปิดมิดชิดด้วยเนคไท จนวารินเกือบจะลืมไปแล้วว่าจริง ๆ
เขาก็คือเพลบอยตัวพ่อดี ๆ นี่เอง
“ถอดให้หน่อยสิครับ” เขาว่าเสียงอู้อี้
ลืมตาหวานเชื่อมจากฤทธิ์ของน้ำเมามองที่วาริน
“กินแบบไหนกันถึงได้เมามากมายแบบนี้
แล้วนี่ขับรถกลับมาได้ยังไง” วารินกำลังตั้งใจถอดเสื้อให้เขาอยู่
สายตาดันดีเกินเหตุทั้งที่อยู่ในไฟหรี่สีส้ม รอยลิปสติกสีสดที่ติดอยู่แถว ๆ
แขนเสื้อเขาลากยาวเป็นแถบ วารินถึงกับก้มลงไปดูชัด ๆ
เป็นรอยลิปสติกจริง ๆ เขาจ้องธาราธารตาเขียว
หนอยยย ปล่อยแค่วันเดียวนี่เป็นเรื่องเลย งั้นเหรอ!
“รักทราย
ผมรักพี่ทราย” เขาว่าเหมือนคนละเมอ วารินจิ๊ปากอย่างขัดใจ แต่ก็ปลดหัวเข็มขัดเขาต่อ
ขณะที่ในใจบวกลบคูณหารกำลังคิดว่ามันเกิดอะไรเกินเลยขึ้นหรือเปล่า
เจ้าผู้ใหญ่ตัวดีก็เอาหัวเข้ามาซุกลงที่ตักเขาทำอ้อนยิ่งกว่าหมาตัวโต ๆ
“ลุกก่อนแปปนึง ถอดกางเกงจะได้นอนสบาย ๆ
พี่จะเช็ดตัวให้”
วารินยกหัวเขาออกจากตักแล้วลุกขึ้น กำลังจะเดินไปเอากะละมังกับผ้าชุบน้ำ
แต่เขาดึงแขนเล็กไว้มองตาเว้าวอน
“ไม่อาววว ไม่เช็ด”
“แล้วจะนอนยังไง เหม็นนะธารพี่ไม่นอนใกล้จริง ๆ ด้วย”
“อาบน้ำให้หน่อยนะครับ”
“ห๊ะ!”
“อาบน้ำให้หน่อยคราบพี่ทราย
น้องธารอยากให้พี่ทรายอาบน้ำให้”
นี่คือลูกอ้อนของเขาเวลาที่เมาหรือนี่
วารินถึงกับเหวอไปชั่ววินาที พอกับที่นึกอะไรขึ้นมาได้
หึหึ
“น้องธารอยากให้พี่ทรายอาบน้ำให้เหรอครับ” ปากเล็กยักยิ้มเจ้าเล่ห์
ตะล่อมหลอกถาม ลูบหัวเขาเบา ๆ
“คราบผม อาบให้หน่อยนะ ธารรักพี่ทรายนะครับ รักมากกกกก” เขานอนหลับตาพริ้มตอบไปเรื่อยพร้อมดึงมือวารินไปจูบลงเบา
ๆดูดๆขบ ๆ เล่นลามปามไปถึงซอกนิ้ว
“งั้นเดี๋ยวพี่ทรายไปเปิดน้ำไว้
แล้วจะพาน้องธารไปอาบนะครับนะ” วารินหรี่ตาอย่างมีแผน
“พี่ทรายรักน้องธารไหม” ลิ้นสีสดไล้เลียไปตามซอกนิ้ว
นี่ขนาดเมา!
“รักสิครับ ธารอย่าดูดมือพี่สิ เปียกหมดแล้ว”
เมื่อเขายอมปล่อยวารินจึงเดินไปที่ห้องน้ำเปิดน้ำใส่อ่างไว้ที่อุณหภูมิพอเหมาะ
จากนั้นเดินกลับมาที่คนนอนหลับปุ๋ยอยู่ เขากระซิบลงที่ข้างหู
“ธารครับ ทำกันไหม” เขากระซิบเรียกเสียงแผ่ว
เอาให้เซ็กซี่ที่สุด คนหลับลืมตาขึ้นทันที
“หืม? ว่าไงนะครับ เมื่อกี้พี่ว่าอะไรนะ” เขางัวเงีย
คงคิดว่าละเมอ
“พี่บอกว่าไปอาบน้ำได้แล้วไหม”
“อ้าวเหรอ งั้นอาบให้ผมนะ
เมาอ่ะ เดินไม่ไหวเนี่ย” เขาลุกขึ้นอย่างเซ ๆ
“ได้เลยครับ เดี๋ยวมีรางวัลดี ๆ ให้ด้วย”
“น้องธารไปกินกับใครมาบ้างเนี่ย ไปกันกี่คนเอ่ย”
เมื่อเขานั่งลงแช่น้ำในอ่างวารินตะล่อมถาม
เจ้าตัวดีเงยหน้าแล้วเอนตัวลงนอนพิงหัวเข้ากับขอบอ่างแล้วหลับตาไว้
“ไปกันหลายคนเลย พรรคพวกที่โรง’บาลนั่นแหละคราบ”
“แล้วธารนั่งข้างใคร
สนุกไหมครับ” วารินทำเสียงใจดีเต็มที่ ขณะที่กดเอาครีมอาบน้ำชโลมผิวให้เขา
เริ่มจากนวดลงไปเบา ๆ ผิวเขาเนียนดีจริง ๆ
“นั่งข้างใครน้าา.....อืม
ผมจำไม่ได้อ่ะ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่รู้ใครบ้างมานั่งด้วย”
“อ้าวทำไมเป็นงั้นล่ะ
น้องธารจำเพื่อนๆไม่ได้เลยเหรอครับ ไม่จริงมั้งเพื่อนที่นั่งข้างกันแท้ ๆ
จะจำไม่ได้ได้ไง”
“ไม่ใช่แบบนั้น ผมไปผับอ่ะดื่มๆแล้วก็ออกไปเต้นพอกลับมานั่งไม่รู้ใครกลับมาด้วยแล้วเขาก็นั่งลงข้าง
ๆ นี่ล่ะมั้ง จำไม่ได้แล้ว”
“อ๋อเหรอออ
แล้วเขาที่ว่าเนี่ย ผู้หญิงหรือผู้ชายครับ หืม”
วารินเริ่มเดือดกับคำตอบก่อนหน้าของเขา มือเล็กถูหลังเขาอย่างแรง
“อืม พี่ทรายขัดมันส์เป็นบ้าเลย ถูต่ำลงอีกนิดสิครับ”
เจ้าตัวดีหลับตาพริ้มอมยิ้มโดยไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าอีกฝ่ายกำลังฉุนเรื่องรอยลิปสติกนั่น
“ธารตอบพี่หน่อยสิครับ เขาคนที่กอดแขนธารไว้ตลอดตอนที่นั่งดื่มอยู่นี่
ผู้หญิงหรือผู้ชายครับ หืมม?”
เอาล่ะวะ ถือเป็นคำถามชี้นำ
แต่มันก็จะนำไปสู่คำตอบให้เร็วขึ้นอีก พูดกับคนเมาถ้าไม่นำมีหวังได้คุยไม่รู้เรื่องทั้งคืน
ไอ้ครั้นจะเก็บไว้ถามพรุ่งนี้เดี๋ยวก็อ้างว่าจำอะไรไม่ได้แล้ว
“อืมมมมม ผู้หญิงล่ะมั้งนะ ผมยาว ๆ ตัวเล็ก ๆ จำไม่ได้ ไม่ได้สนใจอ่ะ
อยากเกาะๆไปผมมีเมียแล้วผมบอกเขาไปแล้วนะ แต่ไม่รู้ไงอ่ะนั่งร้องไห้อยู่นั่นแหละ
จะให้ผมพากลับมาด้วย จะบ้าเหรอชิ๊!”
หึหึ หึหึ ในที่สุดก็สารภาพมาจนหมดเปลือกสินะ วารินขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
มองเห็นคนเล่าหลับตาพร้อมพิงอ่างแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
ยิ่งกว่าคำว่าฉุน!
“โอ๊ยยยยย!!!!!” ธาราธารอุทานขึ้นอย่างดัง
สร่างเมาเป็นปลิดทิ้งเมื่อเจอมือของวารินขยำลงที่พวงสุดหวงของตัวเองแล้วจับบิดสุดแรง
“พะ....พี่ทราย ผมเจ็บ เป็นอะไร โอ๊ยยย ปล่อยก่อน
ปล่อยผมนะ โอ๊ย เจ็บๆ”
“พี่ปล่อยเรานอกสายตาไม่ได้เลยจริง ๆ นะธาร”
“พ...พูดเรื่องอะไรครับ ผมทำอะไร
นี่ผมกำลังอาบน้ำอยู่ไม่ใช่เหรอพี่เข้ามาทำไมกัน”
ดูท่าคนสร่างเมาจะจำอะไรไม่ได้เลย
“หืมม จำไม่ได้เลยสินะ ที่พูดเมื่อกี้ หายเมาแล้วหรือไง”
วารินยืดตัวขึ้นเท้าสะเอวที่ริมอ่าง ไม่นั่งไม่เนิ่งมันแล้ว
“พ..พูดอะไรครับ ผมพูดอะไร”
วารินหรี่ตาถอดเสื้อยืดที่ตัวเองสวมอยู่ออกทางศีรษะ
กางเกงถูกถีบลงที่พื้นอย่างรวดเร็วพอๆกับที่ขาเล็กก้าวลงไปในอ่างแล้วเรียบร้อย
“ทำ!”
“ห๊ะ! อะไรนะครับ” ธาราธารงงจัด จู่ ๆ วารินทำอะไร
ก้าวลงมานั่งซ้อนลงที่ตัวเขา แล้วสั่งว่าให้ ทำ!
“ทำสิ! ทำอย่างที่ธารเคยทำ ทำกับพี่!”
วงแขนเล็กยกขึ้นโอบลำคอแกร่งไว้ ธารยังแปลกใจตัวเลยยังเกร็งไม่หาย
“ก...เกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ ๆ พี่ถึง.......
“ชู่ว์ ไม่พูดนะ ทำเลยได้ไหม”
ในเมื่ออีกฝ่ายต้องการมาแบบนั้น
ถึงแม้จะยังสงสัยแต่ก็ยอมสนองตอบให้แต่โดยดี
ขณะที่เกมวันนี้วารินไม่ยอมลงไปอยู่ข้างล่างเด็ดขาด
อย่างไรก็จะต้องเป็นคนคุมเกมอยู่ด้านบน
พวกเขาเล่นกันในอ่างรอบเดียวแต่นั่นคงยังไม่เพียงพอ เป็นวารินที่เรียกร้องอีกรอบเมื่อกลับมาที่เตียงกันอีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย วันนี้พี่แปลกมากจริง ๆ”
เขาปัดปอยผมชื้นเหงื่อออกจากหน้าผากเล็ก
เสียงหอบหายใจของเขาทั้งคู่หนักหน่วงไม่ใช่เล่นหลังจบรอบสองกันที่เตียง
วันนี้วารินคึกมากจริง ๆ
“ธาร แฮ่กๆๆ” วารินทั้งพูดทั้งหอบ ส่งเสียงเรียกขาดๆหาย
ๆ
“วันหลังอย่าให้มีรอยกลับมานะ แฮ่กๆๆ พี่ไม่ไหวจริง ๆ เห็นใจสังขารพี่บ้าง แฮ่กๆ”
ธาราธารตาโตมองคนที่นั่งอยู่บนร่างกายเขาอย่างไม่เข้าใจ
รอยอะไร? พี่ทรายพูดถึงรอยอะไร
“รอย? รอยอะไรครับ”
“ก็รอยลิปสติกที่ติดแขนเสื้อมานั่นไง”
ในที่สุดเขาก็เข้าใจ ที่จริงคือหวง คึคึ “หวงผมเหรอ” นี่ถ้าเขายิ้มนี่จะโกรธเพิ่มขึ้นอีกไหมนะ
“อือ
อย่าทำอีกละกัน หรือถ้าจะทำก็อย่าให้มีรอยกลับมาพี่ไม่อยากอยู่ในสภาพนี้นะ”
หึงหวงไร้สาระ
“ไม่ทำหรอกครับ ผมไม่เคยมีใครคนอื่นอยู่แล้ว
แต่ผู้หญิงเขาเข้ามากอดเอง แล้วซุก ๆ หน้าอยู่แถวแขนอ่ะ
สลัดออกก็ไม่ยอมไปยุ่งยากชะมัด กว่าจะแยกออกมาได้ ลำบากพวกเพื่อนๆหมอด้วยกันดึงยัยนั่นออกไป”
“จิ๊! ไม่ชอบเลย” วารินยิ่งฟังยิ่งฉุน
มองเขาตาเขียว
“โอ๋ๆครับๆ ไม่ทำแล้ว ต่อไปพี่ไปกับผมนะ
ปล่อยผมไปคนเดียวแบบนี้เผื่อกลับมาไม่ได้นี่ยุ่งนะเออ”
“ก็ลองดูสิ
ถ้ากินจนกลับมาบ้านไม่ไหวคุมสติไม่ได้แล้วไปค้างกับใครหน้าไหนนะ
พี่จะปล่อยธารไปเลย เราจบกันไปเลย พี่ไม่ตามบอกไว้ก่อน”
“เฮ้ยพูดอะไรออกทะเลไปเรื่อยแล้ว ผมล้อเล่น
จะเป็นแบบนั้นได้ไงครับ ผมมีพี่คนเดียวไม่เคยนอกใจเลยสักครั้งนะ”
“พี่ไม่ได้พูดถึงเรื่องนอกใจ แต่พี่กลัวเรื่องนอกกาย”
“ไม่มีหรอกครับผมสัญญา ไว้ใจผมได้
แค่กับพี่คนเดียวก็เปลี่ยนท่าแทบไม่ทันแล้ว จะไปมีคนอื่นอีกได้ยังไง รักนะครับ...รู้ใช่ไหม”
เขาว่าแล้วรั้งวารินเข้ามาจูบลงที่ปลายจมูกรั้น
คนตัวเล็กอมยิ้มพอใจกับคำสัญญาของเขา
“บ้า! พูดอะไรน่ะ
เปลี่ยนท่งเปลี่ยนท่าอะไร” วารินหน้าร้อนฉ่า ชกแขนเขาไปทีเบา ๆ
“ก็พูดจริงนี่”
“เรื่องจริงก็ห้ามพูด”
“ครับผม ไม่พูดแล้ว”
ขณะที่ธาราธารพาลคิดอีกมุมหนึ่งไปว่า
วารินที่เป็นแบบนี้น่ารักดีเป็นบ้า รุกเข้าหาเขาก่อนหาไม่ได้ง่าย ๆ วันหลังคงต้องชวนไอ้ฟ่างไปนั่งดื่มกันอีก
แล้วคงต้องหาทางทำรอยกลับมา วารินจะได้ลมหึงขึ้นหน้าแบบวันนี้อีก
น่ารัก^^
**********************************************
Unseen >>> Tbc.
